Naast mn dagelijkse trainingen zijn er ook de dagelijkse Olympische Spelen, welke ik op de voet volg.
Veel hoogstandjes te bewonderen uiteraard, met mn bijzondere aandacht voor de zwemmers en hun perfekte techniek- hoge elleboog, uitsstrekken/glijden – de loopnummers atletiek met de soeplesse van de meeste Afrikanen.
Maar kritisch als steeds heb ik toch mn bedenkingen of bepaalde sporten/sporters wel thuishoren op deze spelen.
Te beginnen met de vele-miljonair sporters aan de start. Onze wielergoden, effentjes de wegrit afwerken en weg … op naar het criterium van …Ninove !!
Over de winnaar en de manier erop…. geen woorden meer aan verspillen.
De tennissers, gewoon een tussendoor- tornooitje …enkel ietsje minder OVERbetaald.
Maar ook bij mijn sport, het Basket, kan ik weining Olympische idealen vinden, enkel dat daar misschien toch de gedachte “deelnemen belangrijker dan winnen” aan de orde is bij veel ploegen, vermits ” Team USA” er met kop-en-schouders boven de anderen uitsteekt, en winnaar bij voorbaat gekend is. Gewoon wat seightseeing voor Kobe en C°!
Het beach-volleyball dan, best super-zwaar in dit mul zand, maar … meer dan mooie billen/kontjes kijken is er niet aan !
Ook ONZE sport zou anders moeten, eerder onder de vorm van een echte tijdrit, met start om de minuut bv. dit zou meer Triathlon Spirit en eerlijker zijn dan het DRAFTINGgedoe ( nochtans een gevoelig item voor velen “ik haalde net in/de andere pikte in” ) wat het nu is, zwemmen, snel een wiel zoeken in een peloton fietsers, en naar de run voor de beslissing in een spurtje …
En ja, dat karabijnschieten … tip voor jullie kids : ga maar veel trainen op de foor aan het schietkraam – folklore toch ! Nu nog olifanten of everzwijnenjacht op tprogram